Yvonne en Ilonka

Yvonne (65) en Ilonka (65) zaten bij elkaar in de eerste klas van de middelbare school. Met een paar andere meisjes vormden ze een groepje: de GeJeJoVoLoNa-club (Gerda – Jeanne – Joyce – Vonne – Lonneke – Nanette). Yvonne: “Het was altijd dolle pret: feestjes, uitgaan, logeerpartijen en gezelligheid. Ilonka: “Weet je nog dat we uren met elkaar aan de telefoon zaten? In die tijd had je vaste telefoons met van die draaischijven. Bij mij thuis hadden we er drie en bij jou ook. Wij gebruikten de exemplaren op de slaapkamers van onze ouders en dan konden we ongemerkt uren met elkaar kletsen over jongens en andere belangrijke zaken. Tussendoor legden we even de hoorn neer – ‘ik moet even plassen hoor’ – en dan weer verder. Tot mijn vader erachter kwam en slotjes op de draaischijven zette.”

Tijdens vakanties of weekenden beleefden ze mooie tijden in de caravan van Yvonnes ouders bij de Nieuwkoopse Plassen. Een paar tentjes erbij, zwemmen en met bootjes varen. De hele middelbare schooltijd bleven ze vriendinnen. Daarna ging Ilonka samenwonen met een vriend en scheidden hun wegen. Yvonne: “We hadden andere werelden en zagen elkaar een paar jaar niet. Toen het uitging met dat vriendje, werd het contact weer als vanouds.”

Ilonka heeft zulke fijne herinneringen aan hun gezamenlijke tijd dat ze altijd droomde van een huis in de buurt van Yvonne. Ilonka: “Ik vond het bij jou thuis zo leuk! Jouw moeder maakte het zo gezellig en jullie deden altijd spelletjes. Mijn ouders zaten meestal in de boeken. Ik leefde helemaal op als ik bij jullie was.” Toen mijn man en ik zes jaar geleden een huis in deze straat konden kopen, aarzelden we geen moment.”

Een paar jaar voor die verhuizing, zat Ilonka privé in zwaar weer. “Ik had vijf puberkinderen thuis met allemaal hun eigen zorgen en moeilijkheden. Toen haalde Yvonne mij bij het zangclubje in de buurt. Eén keer in de week zingen met een paar vrouwen, meestal bij Yvonne thuis of bij buurvrouw Barbara. Ik dacht: ‘dat kan helemaal niet met al dat gedoe met de  kinderen.’ Maar Yvonne zei: ‘Dat kan best.’ Ze heeft me echt uit de put getrokken. En daardoor heb ik ook een heleboel leuke vrouwen uit deze buurt leren kennen.”

Het geheim van hun vriendschap? Yvonne: “Wij voelen ons bij elkaar op ons gemak. Dat was meteen al zo. We zijn eerlijk en respecteren elkaar. Van de minder leuke kanten moet je niet zo’n punt maken, die heeft iedereen.” Ilonka: ”We kunnen altijd bij elkaar terecht en vertrouwen elkaar volledig. We vroegen onze kinderen jaren geleden bij wie ze willen opgroeien als papa en mama er onverhoopt niet meer zijn. Toen kozen ze unaniem voor Yvonne en haar man Tom.”

Reinier en Kees

Reinier (90) en Kees (71) leerden elkaar kennen in 1969 in petit restaurant Mirell in de Hoven Passage in Delft. Kees werkte er als kok en werd later eigenaar. Reinier kwam vaak in de zaak en verrichtte achter de schermen hand- en-spandiensten. Hun verstandhouding groeide geleidelijk. Reinier: “Dan was ik bezig met de afwas en zette hij een kop soep voor me neer. Kees is een man van weinig woorden.”

Reinier praat juist graag. En ook verder lijken de vrienden totaal niet op elkaar. Reinier: “Daarom gaat het waarschijnlijk ook al zo lang goed. Kees: “Reinier valt op mannen, ik op vrouwen. Ik maakte altijd lange dagen in de zaak en Reinier is meer een flierefluiter, die ging aan het eind van middag de hort op in de Delftse Hout met zijn hengel.” Reinier: “Ja, dat klopt. We hebben onze eigen werelden. Maar dat is prima. We accepteren van elkaar dat we heel verschillend zijn.”

Ze  houden allebei  van vissen, maar ook hier loopt hun smaakt uiteen. Reinier was een heel goede vliegvisser – een actieve vorm van vissen, terwijl Kees liever met een vaste hengel langs de kant zit. Desalniettemin gooiden ze regelmatig samen een hengeltje uit. Ze gingen zelfs een keer op visvakantie. Kees: “Zo’n 25 jaar geleden vonden we dat het er toch maar eens van moest komen. Zaak dicht en wij op vakantie naar Portugal. Bij aankomst in het hotel stond Reinier natuurlijk meteen te flikflooien met zo’n Portugese kelner. In onze kamer stond een tweepersoonsbed, maar hoe zeg je dat je dat niet wilt? Ik belde een Portugees meisje dat toevallig bij mij werkte. Of zij duidelijk wilde maken dat we geen stel waren en daarom liever losse bedden hadden. Dat hele hotel ging op z’n kop, maar ze hadden niets anders. Uiteindelijk hebben we natuurlijk in dat ene bed geslapen.”

Hoe omschrijven Kees en Reinier hun band? Kees: “We staan voor elkaar klaar. Vroeger sprong Reinier bij in het restaurant, nu ben ik er voor hem. Laatst had hij geluidsoverlast van zijn bovenburen, toen heb ik een dubbelgeïsoleerd plafond voor hem gemaakt.” Nu Reinier niet meer zo mobiel is, doet Kees elke week de boodschappen. En als er wat anders is, komt hij meteen. Hij heeft een sleutel.

Yoke en Marja

Na het overlijden van haar man kreeg Marja (69) van alle kanten het advies om haar sociale contacten uit te breiden. Marja: “Door nieuwe mensen te leren kennen, krijg je andere gesprekken en blijf je niet hangen in het oude systeem waarin iedereen je ziet als ‘de weduwe van’. Ik vond dat een goed advies en ging ermee aan de slag. Via Facebook kwam ik op de site van vraagelkaar.nl, een platform om met mensen in contact te komen, en werd ik uitgenodigd voor een bijeenkomst. Daar ontmoette ik Yoke.” 

Yoke (78): “We hadden niet direct een klik, maar ik zocht iemand om spelletjes mee te doen en daar houdt Marja ook van. Dus wisselden we telefoonnummers uit. Bij de volgende ontmoeting ging ons gesprek meteen de diepte in. Inmiddels hebben we een leuke kring met zes dames die van spelletjes houden. Via een appgroepje hebben we elke dag even contact. Kleine berichtjes, leuke filmpjes en elkaar even bijpraten over dingen die gebeuren.”

Ook buiten de spelletjesmiddagen zien Marja en Yoke elkaar regelmatig. Marja: “We bezoeken een voorstelling, gaan een hapje eten en we zijn zelfs een paar dagen op vakantie geweest.” Yoke: “Daarmee wilde ik Marja bedanken voor het feit dat ik bij haar mocht logeren na mijn knieoperatie. Ik liep met krukken en mijn huis heeft een portiektrap; die combinatie was lastig. Marja bood aan om bij haar in haar appartement te logeren. Ik stond perplex van dat aanbod, ze kende mij nog helemaal niet zo goed.” Marja: “Eigenlijk is het toen echt aangeraakt tussen ons.”

Yoke: “Wij vullen elkaar goed aan. Marja is heel daadkrachtig en ik schuif dingen wat meer voor me uit. Ze geeft mij af en toe een schop onder mijn je-weet-wel. We zijn eerlijk en direct naar elkaar.” Marja: “Dat is een van de geneugten van ouder worden, dat je dat meer durft. Ik denk wel na over hóe ik iets zal zeggen. Het is natuurlijk aan haar hoe ze erop reageert. Als ze er niets mee doet, is dat ook goed. Yoke: “Ik denk er altijd over na. Ik weet dat ze het goed bedoelt en vaak heeft ze ook gelijk.”

Marja: ‘We hebben beiden verdrietige dingen meegemaakt en kunnen onze emoties heel goed delen. We hadden elkaar maar één keer ontmoet op een spelletjesmiddag, toen mijn man net was overleden. En toen kreeg ik een appje van Yoke dat ze in het ziekenhuis zat bij haar zoon en die zou niet het redden. Vanaf dat moment hadden we veel contact. Dat was best wonderlijk want we hadden elkaar maar één keer gesproken. Maar we gingen meteen heel diep in de gesprekken. Yoke: “Marja is mijn hartsvriendin. Ik heb meer lieve vriendinnen en die me ook heel dierbaar zijn maar de band met Marja is intensiever. Ik durf haar alles te vertellen en durf helemaal mezelf te zijn bij haar.”

Hoe verklaren ze die band? Marja: “We durven kwetsbaar te zijn, we luisteren goed en kunnen de ondertoon uit dingen halen. Daardoor ontstaan er geen misverstanden. Ik bewonder in Yoke dat ze het leven pakt zoals het is.” Yoke: “Marja is altijd heel belangstellend, trouw, zorgzaam en lief. En we hebben hetzelfde gevoel voor humor. Weet je nog dat je bij onze eerste ontmoeting tegen mij zei: ‘Bijna niemand begrijpt mijn grapjes’? Wij lachten juist heel veel.”