Marinus: “Ik loop lusjes van enkele kilometers vanuit mijn huis. Ik stap de voordeur uit en de ene keer ga ik rechtsom, de andere keer linksom. Ik kan de route langer of korter maken als ik daar zin heb. Ik was altijd een enthousiaste wandelaar en maakte mooie tochten in de natuur. Maar door de coronabeperkingen kon dat niet. Het openbaar vervoer was alleen voor hoogst noodzakelijke reizen en het advies was om zoveel mogelijk thuis te blijven. Ik had net het boek ‘Te Voet’ gelezen van een Ierse neuroloog Shane O’Mara over het effect van wandelen op het brein. Het verbetert het geheugen, de mogelijkheid om nieuwe dingen te leren en de creativiteit. Dat was het zetje dat ik nodig had om uit mijn stoel te komen en dagelijks te wandelen in mijn eigen buurt.”

Observerend lopen

“Maar ik wilde er geen prestatietocht van maken. Dat dreigde wel een beetje te gebeuren en toen dacht ik: ik ga op een andere manier lopen. Met een andere intentie. Ik noem het observerend lopen. Terwijl je loopt, laat je een denkbeeldige camera meedraaien. Je neemt beelden van je omgeving in je op. Je staat stil bij wat je ziet. Dat leidt tot allerlei gedachten en inzichten. Er is zoveel te ontdekken onderweg. In je omgeving en ook bij jezelf. Ik heb de gewoonte om aan het eind van de middag mijn dag te overdenken en dan schrijf ik op wat er naar boven komt. Dat heeft geresulteerd in korte verhalen en gedichten die zijn gebundeld in ‘Ommetje van geluk’”.

Lusjesbekenden

“Wat zo leuk is aan het lopen van min of meer vaste routes, is dat mensen langzaam maar zeker bekenden van je worden. Ik noem ze ‘lusjesbekenden’. De eerste keer dat je elkaar tegenkomt groet je elkaar wellicht. De tweede keer herken je elkaar. De derde keer zeg je misschien: ‘slecht weer vandaag hè’. En een week later : ‘Goh, ik heb u al een paar dagen niet gezien’. Er ontstaat een beetje zorg om elkaar. Zo kreeg ik allerlei contacten en mini-ontmoetingen met mensen van allerlei leeftijden. Kleine gesprekjes over koetjes en kalfjes.”

Onderwegverhalen

“Soms zijn het bijzondere verhalen. Zo wandelde ik een paar weken geleden langs Hotel New York op de Kop van Zuid en kwam op de plek waar de cruiseboten aanmeren. Op de kade lagen verse rozen. Er stond een mevrouw bij. Ik zei: ‘Wat een mooie bloemen’ en toen ontstond een heel gesprek. De bloemen waren ter herinnering aan haar man met wie zij vele cruises had gemaakt. Hij was overleden en zij was diep verdrietig. Ze zei: “Vanmorgen dacht ik: ‘zal ik maar in het water springen…’ Maar dat doe je natuurlijk niet.” Ik heb zeker een kwartier met haar staan te praten. Het was een soort rouwgesprek. Veel mensen vinden het buitengewoon prettig om hun hart te luchten bij een belangstellende vreemde. Ze ging een beetje anders naar huis dan dat ze was gekomen.”

Plezier

“Ik geniet van die ontmoetingen, maar ook van wat ik onderweg allemaal observeer. Het weer, de wolken, het licht: het is elke dag anders. De vogels of zwanen in het water. De geveltuintjes en de zorg die mensen daaraan besteden. Ik maak regelmatig foto’s van wat ik onderweg tegenkom. Kijk, hier een foto van een gehaakt bloemetje aan een lantaarnpaal van een dame die zich ‘het bloemenvrouwtje’ noemt. Ze hangt ze aan een boom of aan de leuning van een brug. Als een geschenkje aan de voorbijganger. Er zit een briefje bij met een oproep om het bloemetje te geven aan iemand die wel een beetje opgefleurd kan worden. Van dat soort ontdekkingen word ik vrolijk.”

De kunst van de gesprekjes

“Ik raak makkelijk in gesprek met mensen, dat komt misschien wel door mijn werk als geestelijk verzorger, maar het is echt niet zo ingewikkeld. Wist je dat 70 procent van de mensen het prettig vindt om door een onbekende te worden aangesproken? Het is veel minder moeilijk dan je denkt. Ik stel mensen geen directe vraag, maar ik maak een opmerking over wat ik zie. En dan is het interessant om te kijken wat er gebeurt. Hoe de ander daarop reageert. Het helpt als je eigen mening voor je houdt. Want dan kan een ander zijn verhaal doen. Probeer het eens, het leidt tot verrassend leuke ontmoetingen!”